بررسی سیر تحول خود نگاری در نقاشی اروپا قرن 16 و 17 میلادی مطالعه موردی ( لئوناردو داوینچی، رافائل سانتسیو، دیه گو ولاسکوئز و رامبراند وان راین )

در هنرهای تجسمی، موضوعات و محورهای بسیاری در تاریخ هنر روایت شده است در زمره این تعاریف به عنوان خود نگاری بر می خوریم. خودنگاری، شناخت پیرامون و تصویر نمودن بیان و حالات و ویژگی های فردی است که می تواند به نمایش در آید. خودنگاری با بیانی هنرمندانه نشان دهنده درونی ترین حالات و آمال و آرزوهای نقاش می باشد. در این پژوهش ضمن بررسی سیر تحول خودنگاری در نقاشی اروپا قرن 16، 17 میلادی به بررسی و مطالعه تعدادی از آثار شاخص و خودنگاره های چهار تن از مهمترین وبزرگترین هنرمندان این گروه هنری بر می خوریم که عبارتند از :لئوناردو داوینچی، رافائل سانتسیو، دیه گو ولاسکوئز و رامبراند وان راین و به بررسی ومطالعه تعدادی از آثار شاخص و خود نگاره هایشان می پردازیم. هدف از این پژوهش بررسی آثار و خودنگاره های این هنرمندان و دلایل گرایش آنها به تصویر کردن خود و نحوه بیان تصویری آنها و تاثیر این هنرمندان بر یکدیگر و تاثیرپذیری آنها از اندیشه رنسانس می باشد که ریشه در اومانیسم دارد. دوران رنسانس و باروک دو دوره درخشان در تاریخ هنر هستند که هنرمندانی را در دامن خود پروراندند. این هنرمندان تحت شرایط اجتماعی و سیاسی حاکم به خلق آثاری هنری می پرداختند و در آثار آنها نشانه هایی از ذهنیت خلاق و پیشینه فکری و اندیشه بصری مشاهده می شود. که در برخی مواقع از موقعیت زمانی و مکانی خود فراتر رفته و در پاره ای دیگر مربوط به شرایط زمان و عصر خود و نگرش هنرمند نسبت به آن دوره نمود و جلوه می نماید. این تحقیق به روش کیفی و کتابخانه ای گرد آوری شده است.